نگاهی به سایر فرم های کلاسیک

نگاهی به سایر فرم های کلاسیک

نگاهی به سایر فرم های کلاسیک

فرم های کلاسیکی که در پی می آیند فرم های ماندگار و مهمی هستند. این فرم ها بیشتر بر اساس اینکه چه تعدادی موسیقی نواز آن ها را اجرا می کند، تعیین می شوند تا ساختار قطعه موسیقی یا نقش اجرا کننده ها.

کنسرتو

کتنسرتو قطعه ای است که برای تکنوازی یک ساز و همراهی ارکستر نوشته می شود. کنسرتو معمولا سبب درخشش اسطوره های تکنوازی موسیقی کلاسیک می شود، مانند لانگ لانگ پیانیست و ایزاک پرلمان موسیقی نواز ساز ویولن . اغلب مسئولیت تک نوازها در کنسرتو به همان سنگینی مسئولیت آهنگساز اثر است که شاید سالیان پیش در گذشته باشد.

دوئت

هرکس زمانی کلاس ساز پیانو رفته باشد، محتملا یک دوئت نواخته است. دوئت قطعه موسیقی ای است که برای دو موسیقی نواز نوشته می شود. دوئت عموما شامل دو پیانیست یا یک پیانیست و یک خواننده است. هنگامی که که سازبندی های دیگری استفاده شود، مانند یک کنترباس و یک ساز ویولن ، یا بعضی ترکیب های دیگر سازی، اصطلاح دوئو یا duo به کار می رود.
دوئت های ساز پیانو اغلب کاربرد آموزشی دارند. هنرجو خط ملودی اصلی را می نوازد و پیانیست که موسیقی نواز ماهرتری است، قسمت همراهی را که پیچیده تر است اجرا می کند.

اتود

اتود قطعه کوتاهی است که بر مبنای یک تکنیک به خصوص سازی ساخته می شود. مانند ساختن گام، که طراحی شده است تا به آموزش موسیقی نواز از طریق تمرین کمک کند.

فانتژیا

فانتژیا فرمی آزاد است و سعی می کند که حس بداهه نوازی را منتقل کند. فانتژیا اغلب برای ساز تنها یا گروه های کوچک نوشته می شود. معادل جدید فانتژیا جز آزاد است.