پرداختن به فرم ها و ژانرهای موسیقی پاپ و غیره
فرمهای پاپ و بلوز
بحث درباره فرم در موسیقی عامه پسند و غیرکلاسیک کمی پیچیده می شود. زیرا این اصطلاح اغلب به اشتباه استفاده می شود. فرم الگویی است که قطعه موسیقی بر مبنای آن و بر اساس قانون هایی که ساختار آن گونه از موسیقی ارائه می دهد ساخته می شود (مانند فرم های کلاسیک که پیش تر بحث کردیم) اما ژانر، به سبک موسیقی اشاره می کند، مانند سازبندی ای که استفاده شده، صدادهی کلی موسیقی و از این دست.
در هر حال، بعضی ژانرهای مدرن عامه پسند موسیقی آن قدر استفاده شده اند که الگوهای مشخصی در ساختار کلی آن ها دیده شوند. این ژانرها از این قرارند:
بلوز
فولک/راک/پاپ
پاپ
جز
حس کردن بلوز
بلوز اولین موسیقی فولک واقعی آمریکایی است (البته چنانچه موسیقی منحصر به فرد بومیان آمریکایی را قبل از اشغال اروپایی ها در نظر نگیریم. ) ساختار بلوز را تقریبا می توان ریشه تمام ساختارهای موسیقی عامه پسند آمریکایی دانست که بر تمام دنیا هم تاثیر گذاشته است. اوایل قرن بیستم، آوازهای هنگام کار، موسیقی کلیسایی و کوبه ای های آفریقایی همه در هم تنیده شدند تا چیزی را که تا حالا به نام بلوز شناخته می شود، به وجود بیاورند. در سال یک هزار و نهصد و ده کلمه بلوز که برای توصیف این گونه موسیقی به کار می رفت، به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گرفت.
موسیقی بلوز از فرم ترانه یا همان فرم سه تایی استفاده می کند که با پترن AABA از آکوردهای I و IV و V در یک گام معین استفاده می کند. قسمت B پل است، یک بخش متضاد که شنونده یا موسیقی نواز را آماده می کند که به قسمت اصلی A باز گردد. (بسیاری افراد از اینکه در موسیقی راک فقط از سه آکورد I و IV و V استفاده می شود شکایت می کنند. خوب، همه اش زیر سر بلوز است!)
تقریبا همیشه بلوز در کسر میزان 4/4 نواخته می شود. ضرب ها در این نوع موسیقی با نت های سیاه معمولی هستند یا چنگ و با تاکیدهای قوی بر روی ضرب های اول و سوم هر میزان نواخته می شوند.
معمول ترین گونه قطعات بلوز، بلوز دوازده میزانی، بلوز هشت میزانی، بلوز شانزده میزانی، بلوز بیست و چهار میزانی، بلوز سی و دو میزانی هستند.