بنا نهادن یک تمپوی جهانی : مینیم یا minim
اهمیت تمپو زمانی که واقعا درک می شود که این نکته را در نظر بگیرید که در گذشته کاربرد اصلی بیشتر موسیقی ها همراه با حرکات بوده است. اغلب اوقات حرکت پاها و موقعیت بدن تعیین کننده تمپوی موسیقی بوده است و نوازنده ها از رقصنده ها دنباله روی می کرده اند.
تا پیش از قرن هفده میلادی، آهنگسازها هیچ گونه کنترلی بر نحوه اجرای آثارشان توسط سایرین نداشتند، به خصوص آن هایی که اجرای قطعات توسط سازنده آن را نشنیده بودند. از سده یک هزار و ششصد بود که آهنگسازها شروع به استفاده از نشان گذاری های تمپو و نوآنس در موسیقی نوشتاری کردند. در قسمت های پسین توضیح می دهیم که تمپو در آغاز چگونه بوده است و در موسیقی امروزی چطور استفاده می شود.
بنا نهادن یک تمپوی جهانی : مینیم یا minim
اولین فردی که یک کتاب جدی درباره تمپو و زمان بندی در موسیقی نوشت، مارین مرسن، فیلسوف و ریاضی دان فرانسوی بود. مرسن از سنین کودکی علاقه وافری به ریاضیات و ریتم هایی که در زندگی روزمره وجود دارند (مانند ضربان قلب پستاندارها، ضرب آهنگ سیم اسب ها و بال و پر زدن گونه های مختلف پرندگان) داشت. این علاقه و توجه وافر منجر به توجه وی به مبانی موسیقی شد که در آن زمان هنوز دوران خردسالی خود را طی می کرد. وی با انتشار کتابش هارمونی جهانی در سال یک هزار و ششصد و سی و شش ، معنای جهانی تمپوی موسیقی را ارائه کرد و آن را مینیم یا minim نامید (از بر روی اسم فرقه اش). این مقدار معادل ضرب آهنگ قلب آدم بود ینی بین هفتاد تا هفتاد و پنج ضرب در دقیقه. به علاوه مرسن ایده تقسیم مینیم که امروزه نام آن نت سفید است به واحدهای کوچک تر را هم ارائه کرد تا آهنگسازها بتوانند جزئیات بیشتری به موسیقی های نوشته شده شان اضافه کنند.
مینیم یا نت سفید مرسن، توسط جامعه موسیقی با آغوش باز پذیرفته شد. از زمان نوآوری موسیقی نوشتاری در چند سال قبل، آهنگسازها در پی روشی بودند که زمان بندی موسیقی شان را به طور دقیق ثبت کنند تا موسیقی دان های دیگر بتوانند آثارشان را به درستی اجرا کنند. موسیقی دان ها عاشق این معنای شدند به چه علت که داشتن یک واحد ضرب آهنگ مشترک برای تمرین کردن، نواختن همراه افراد کاملا غریبه را در شرایطی که معیاری های موسیقی استاندارد در حال رشد بود، بسیار راحت تر می کرد.