نگه داشتن ریتم ثابت با مترونوم
برخلاف آنچه که محتملا در فیلم های ترسناک مانند دو چشم شیطانی اثر داریو آرژنتو یا تعدادی از فیلم های آلفرد هیچکاک دیده باشید، این جعبه هرمی شکل تیک تاک کننده مترونوم غیر از ترساندن افراد در فیلم ها کاربرد دیگری هم دارد.
تمرین با مترونوم بهترین راه ممکن برای یادگرفتن نگه داشتن یک سرعت ثابت در طول قطعه موسیقی است. ایضا یکی از ساده ترین روش ها برای تطبیق تمپوی قطعه ای که اجرا می کنید با تمپوی مورد نظر آهنگساز است.
مترونوم اولین بار توسط مخترع و موسیقی دان فرانسوی به نام اتین لولی در سال یک هزار و ششصد و نود و شش اختراع شد. نمونه اولیه آن شامل یک پاندول وزن دار ساده بود و کرنومتر خوانده می شد. با این حال مشکل اختراع لولی این بود که برای کار کردن با ضرب آهنگ هایی به کندی چهل تا شصت ضرب در دقیق، دستگاه لازم است حداقل یکصد و هشتاد سانتی متر طول می داشت.
بیش از یکصد سال بعد از آن، دو مخترع آلمانی به نام های دیتریش نیکولاوس وینکل و یوهان نپوموک ملتسل، جداگانه بر روی طرح مترونوم فنری کار می کردند که مبنای مترونوم های آنالوگ غیر الکترونیک امروزی است. ملتسل زودتر اختراعش را ثبت کرد، در نتیجه حرف اول اسمش ضمیمه نشانه استاندارد تمپو است. یکصد و بیست = MM . در اینجا MM مخفف مترونوم ملتسل است و یکصد و بیست یعنی یکصد و بیست ضرب در دقیقه یا یکصد و بیست نت سیاه که لازم است در قطعه نواخته شود.
مانند معنای مینیم یا نت سفید که پیش از این گفتیم، نوازندگان و آهنگسازها از مترونوم هم به گرمی استقبال کردند. از آن پس زمانی که آهنگسازها قطعه ای می نوشتند، می قادر شدند تعداد دقیق ضرب در دقیقه ای که لازم است نواخته می شد را به نوازنده ها بدهند. نشان گذاری مترونوم بالای خطوط حامل نوشته می شود تا نوازنده ها بدانند مترونوم را بر روی چه عددی تنظیم کنند. مثلا، سیاه = نود و شش یا MM = نود و شش یعنی در آن قطعه لازم است نود و شش نت سیاه در یک دقیقه نواخته شود. این نشان گذاری ها تا به امروز هم برای تنظیم مترونوم های الکترونیکی استفاده می شود، به ویژه در قطعات موسیقی کلاسیک و آوانگارد که نیاز به زمان بندی دقیق دارند.