یادم می آید در حدود دو ماه بعد از آنکه وارد این زمینه شدم و شروع به یادگیری آن کردم، یک بار در اتاقی نشسته بودم که پر از آدم بود و همگی دارای لباس یک دست و کراوات بودند. مردی هم آن جا بود که آنها را مجبور می کرد با صندلی خالی صحبت کنند. یکی از آنها گفت “من احساس حماقت می کنم” و من از خنده ترکیدم. همه آنها طوری به من نگاه کردند که انگار دیوانه ام. آنها با کسانی صحبت می کردند که روی آن صندلی وجود خارجی نداشتند، و آن وقت به من می گفتند هیپنوتیزم چیز بدی است!.
چیزهایی که به افراد در یادگیری روانکاوی کمک می کند
یکی از چیزهایی که به افراد در یادگیری روانکاوی کمک می کند این است که بتوانند کارهای روان شناسان دیگر را ببینند و بشنوند، و پی ببرند که آنچه معمولا در روان شناسی جریان دارد، تا چه اندازه چرند است. این بدان معنی نیست که این کارها بی تاثیرند، ولی امروزه باز هم مشخصا به منزله نمایشی از کارهای مهمل هستند. وقتی من می گویم مهمل، از شما انتظار دارم که میان تصورتان از مهمل بودن و تصورتان از بی فایده بودن تمایز قایل شوید، زیرا آنها هر کدام یک معنای کاملا متفاوت دارند. با توجه به وضعیت خاص فرهنگی و اقتصادی در آمریکا، رواندرمانی کاری است که از نظر من کاملا مفید است.
برای پاسخ به نیمه دیگر سوال شما، باید بگویم که ما برای ایجاد گذشته های جدید فردی، از روش ثابت و متعارفی استفاده نمی کنیم. شده که برای انجام این کار سه ساعت وقت صرف کرده ایم و اتفاق افتاده که به مدت شش هفته، هفته ای پانزده دقیقه این کار را کرده ایم، و یک بار هم برای آن که تغییری در زمان داده باشیم، یک نفر را تحت آزمایش قرار دادیم و این کار تقریبا در مدت چهار دقیقه انجام شد. برای شخص دیگری نیز برنامه ای تنظیم کردیم که این کار را هر شب موقع خواب انجام دهد. ما یک مولد رویا در حالت خلسه خواب در آن شخص به وجود آوردیم که گذشته فردی لازم را برای او ایجاد می کرد، و او را وادار ساختیم که بعد از آن هر روز در حالت بیداری آن را یادآوری کند. تا جایی که من می دانم، او هنوز هم این قابلیت را دارد که برای هر چیزی که دلش می خواهد، یک گذشتخ فردی روزانه خلق کند. بر روی هر کسی که می خواستیم تغییر ایجاد کنیم، هر کدام از جلسات می توانست برایمان از سی ثانیه تا هفت الی هشت ساعت به طول انجامد.
منبع : شوسل