ادراک کودک در حکم همه چیز است
ادراک کودک در حکم همه چیز است. مهم نیست که پدر و مادر چه معنا و منظوری داشته اند. مهم این است که کودک چه برداشتی می کند. وقتی کودک احساس می کند که عشق از او دریغ شده است، بلافاصله رفتارش را تغییر می دهد نا مهر و عشق پدر و مادرش را دوباره به دست آورد.
بدون یک عشق بی قید و شرط و ادامه دار، احساس امنیت خاطر کودک خدشه دار می شود. این گونه کودک نترسی خود را از دست می دهد و خود به خودی اش مخدوش می شود.
اغلب مشکلات شخصیتی اشخاص از آن روست که عشق از آنها دریغ شده است. به احتمال زیاد بخش اعظم کارهایی که در زندگی می کنیم، از دوران کودکی به بعد، برای کسب مهر و محبت و یا جبران مهر و محبتی است که از آن محروم شده ایم. اغلب خاطرات ناخوشایند دوران کودکی ناشی از تصور مورد بی مهری واقع شدن است. اغلب مسائل ما در سالهای بلوغ ریشه در این تجربیات محرومیت از مهر و عشق دارد.
در دوران کودکی، در نتیجه اشتباهاتی که پدر و مادر در بزرگ کردن فرزندانشان مرتکب می شوند، به خصوص وقتی از انتقاد مخرب استفاده می کنند و یا فرزندانشان را مجازات جسمانی می کنند، کودک خود به خودی و نترسی طبیعی خود را از دست می دهد و گرفتار انگاره های منفی می شود. به زندگی واکنش منفی نشان می دهد. تمامی عادتها، از عادتهای مثبت گرفته تا منفی، پاسخهای شرطی شده به محرک هستند. اینها در اثر تکرار فراگرفته می شوند تا در ذهن نیمه هشیار جا خوش کنند. بعد از آن به طور خود به خود به مرحله اقدام در می آیند.
عادتهای منفی رفتارهای متداول می شوند، بخشی از خودانگاره ما می شوند. وقتی اینخا به بخشی از حالت روانی ما تبدیل گردند، تنها در صورتی احساس راحتی می کنیم که به طرزی منفی واکنش نشان بدهیم.