رفتار یک سری پیغامهایی را ارسال می کند و گفتار یک سری پیغامهای دیگر را. چنانچه تشخیص دهید که آن بخش ذهنی که هم اکنون فعال است و دارد به شما می گوید این کارها مسخره است – همان بخشی است که به هر وسیله لازم است با او ارتباط برقرار سازید، آن وقت دیگر نباید این کار را در قالب شش مرحله ای انجام دهید. بلکه بایست سریعا به سراغ قالب رواندرمانی متعارف بروید. شما پیشاپیش با آن بخش ذهنی ارتباط برقرار ساخته اید. پس به همان شیوه ای که پیش از این توضیخ دادیم آن را تکیه گاه ذهنی قرار دهید. این کار، ارتباط شما را با آن بخش ذهنی، در هر زمان که لازم باشد برقرار می سازد. در روند رواندرمانی متعارف، این یک واکنش موفقیت آمیز به حساب می آید.
قالب رواندرمانی معمولی
این کار را چه در قالب شش مرحله ای انجام دهید و چه در قالب رواندرمانی معمولی، در هر صورت همان طور که گفتم، با این کار یک کانال ارتباطی برقرار می سازید. نکته حائز اهمیت چنین است که فقط دریافتهای خودتان را بپذیرید، نه اظهارات ذهن خودآگاه طرف را. چنانچه اظهارات او را قبول کنید، گرفتار همان مشکلاتی می شوید که او از قبل به آن ها دچار بوده و آن چنین است که بین شعور خودآگاه و نیت ناخودآگاه او تضاد وجود دارد. چنانچه بخواهید جانبداری کنید، با شکست مواجه می شوید، مگر آن که جانب ضمیر ناخودآگاه را بگیرید، برای اینکه ضمیر ناخودآگاه در هر حال همیشه برنده است.
اگر مراجعه کننده، از انجام هرکاری برای کاوش در بخشهای ناخودآگاه ذهنی سرباز زد، قادرید به او بگویید “ببین، بگذار درباره آن بخش ذهنی که دارد تو را به انجام ایکس ترغیب می کند و تو با او کلنجار می روی، این اطمینان خاطر را بدهم که او سعی دارد کار مفیدی برایت انجام دهد.
منبع : بندلر