وقتی دیگران بیاموزند که رفتارشان را تغییر دهند، آن وقت تکیه گاههای ذهنی جدیدی را خلق خواهند کرد. البته فقط در حدود نیمی از آن تکیه گاهها مفید خواهند بود، ولی باز هم این کار می تواند امکانات جدید زیادی را برای بهبود روابط در اختیار آنها بگذارد.
تکیه گاههای ذهنی، دور و بر خود آن افراد هستند
نکته جالبی که در حین مشاوره خانوادگی، با آن زیاد برخورد می کنیم این است که تکیه گاههای ذهنی، دور و بر خود آن افراد هستند. اگر با بچه ای سر و کار دارید که از طریق تکیه گاههای ذهنی، دور و بر خود آن افراد هستند. اگر با بچه ای سر و کار دارید که از طریق ایجاد دردسر واکنش نشان می دهد، می توانید برگردید و ببینید که او نسبت به چه چیزی واکنش نشان می دهد، زیرا تمام عوامل اصلی در همان جا قرار دارند. بیماری رفتاری در بچه ها، همواره واکنشی است که آنها نسبت به چیزی نشان می دهند. بیماری رفتاری هرکس در واقع واکنش او نسبت به یک چیز خاص است، و سوال این است: چه چیزی؟ تغییر دادن چیزی که بچه نسبت به آن واکنش نشان می دهد غالبا آسانتر از این است که بخواهید رفتار او را تغییر دهید. شما همیشه مجبور نیستید بدانید آن چیست، ولی دانستن آن در بیشتر مواقع کار را بسیار آسان می کند. فرض کنید یک بچه شرور به همراه والدین خود به نزد شما آمده اند. در پنج دقیقه اول، او شرارتی از خودش نشان نمی دهد. ولی به محض آن که پدر نگاهی به مادر می اندازد و می گوید “می خواهی چه تصمیمی در مورد این بچه بگیری؟”، بچه ناگهان شروع به بالا و پایین پریدن در اطراف می کند، و این عمل به شما یک سر نخ از آن چیزی می دهد که بچه نسبت به آن واکنش نشان می دهد. ولی اگر قرار باشد در خودتان فرو بروید و با خودتان فکر کنید که چه داروهایی باید برای آن بچه تجویز کنید، هرگز متوجه آن سرنخ نخواهید شد.
منبع : گریندر