همه این کارها موثرند. نوع واکنش دریافتی شما از طریق نظامی که شما در آن، تکیه گاه ذهنی ایجاد می کنید تعیین می شود. اگر می خواهید ضمیر خودآگاه طرف را درگیر قضیه سازید، در تمام نظامها تکیه گاه ذهنی ایجاد کنید. اگر قصد دارید بدون آن که طرف مقابل بفهمد، به سراغ ذهن خودآگاه و مقاوم او بروید، در نظامی تکیه گاه ایجاد کنید که فاقد نماد در ضمیر خودآگاه طرف است. مثلا اگر حرکات و اشارات چشمی طرف مقابل، همه حاکی از این بودند که او در اصل فردی لمسی است، پس در آن نظام تکیه گاه ذهنی ایجاد نکنید، مگر آن که بخواهید مراجع خودآگاه او را نیز درگیر قضیه سازید. برای چنین شخصی اگر لحن صدا را تکیه گاه قرار دهید، او هیچ نماد آگاهانه ای از آن نخواهد داشت.
تمرین برای ایجاد تکیه گاه ذهنی:
تمرین برای ایجاد تکیه گاه ذهنی
می خواهم کارتان را با ایجاد تکیه گاههای لمسی آغاز کنید. به نظر می رسد که یادگیری این قبیل تکیه گاهها از بقیه راحت تر و مفیدتر است زیرا هرکس به طور طبیعی از این نوع تکیه گاهها تعمیم می پذیرد. شما در هر نظامی می توانید تکیه گاه ذهنی ایجاد کنید. دوباره به صورت جفت قرار بگیرید، یکی A و دیگری B. هر دو نفرتان در هر دو وضعیت تمرین خواهید کرد.
A ، تو باید این کارها را بکنی: روبروی B قرار بگیر و دست راستت را آهسته بر روی زانوی چپ B بگذار. آن وقت یک سوال بپرس، مثلا “آیا آخرین باری را که یک تجربه واقعا لذتبخش داشته ای، به یاد می آوری؟” و سپس برای دریافت یک واکنش مناسب صبر کن. قبل از آن که واکنش را تکیه گاه قرار دهی، باید قادر به تشخیص واکنش باشی. به محض آن که شروع تغییرات را مشاهده کردی، با دستهایت شروع کن به وارد آوردن فشار بر روی زانوی او. تغییر را از طریق نشانه هایی نظیر سفتی ماهیچه، رنگ پوست، تنفس، اندازه لبها و غیره مشاهده کن.
به محض شناسایی نشانه ها، همراه با افزایش شدت تغییرات، فشار دستت را نیز افزایش بده. وقتی تغییرات یکنواخت شدند دستت را بردار، اکنون یک تکیه گاه عالی در اختیار داری. تا زمانی که تفاوتی را در واکنش طرف مقابلت مشاهده نکرده ای، تکیه گاه ایجاد نکن.