ولی بین این نتیجه و نتیجه ای که شما به عنوان روانکاور برای رسیدن به آن تلاش می کنید، تفاوت عمده ای وجود دارد. روانکاوی یک شغل بسیار فنی تری است که هدفش ایجاد تغییر است. شما به عنوان روانکاو، لازم نیست به اندازه یک وکیل برای استفاده از شرایط، از خودتان نرمش نشان دهید. یک وکیل باید استاد هنر فرصت طلبی باشد. شما برای دریافت واکنشها باید قادر به انجام کارهای بسیار متفاوتی باشید. شما باید از یک دو جین آدم، واکنشهای یکسانی دریافت کنید. راجع به این موضوع فکر کنید. تصور کنید که یک دوجین مراجعه کننده دارید و باید کاری کنید که در صورت نبودن شما در آن اتاقد نیز همه آنها یکدیگر اتفاق نظر داشته باشند! این است روش کسب مهارت.
یک واکنش درونی شدید از جانب مادر
یکی از کارهایی که می توانید بکنید این است که یک یا دو و یا چند نفر از اعضاء هیات منصفه را که از طریق داشتن شرافت در استراتژیهایشان دیگران را با خود همراه می سازند – زیر نظر بگیرید. و البته این همان چیزی است که مبحث مشاوره خانوادگی تماما راجع به آن بحث می کند. هر چیزی در یک نظام دارای اثر متقابل است. از نظر من اهمیتی ندارد که چه کسانی را برای چه مدتی انتخاب می کنید، چون کلید شروع کار این نظامها به هر حال زده خواهد شد. در مشاوره خانواده، سعی من این است که بفهمم چه کسی در خانواده، غالبا بیشترین واکنشها را از سایرین دریافت می کند. زیرا در آن صورت اگر بتوانم چنین فردی را در اختیار بگیرم تا به جای من کار را انجام دهد، کار بسیار آسان خواهد شد. این شخص در اغلب مواقع کسی است که زیاد حرف نمی زند. مثلا پسر بچه ای در یک خانواده حرف بدی می زند. او رفتاری برون گرایانه دارد و هنگامی که رفتارش را بروز می دهد، یک واکنش درونی شدید از جانب مادر به چشم می خورد. گرچه رفتار بیرونی این زن بسیار ظریف است، ولی با یک اشاره کوچک هرکسی به آن پاسخ می دهد. وقتی پدر با رفتار بیرونی خودش کاری را انجام می دهد، این بچه از خودش عکس العمل نشان می دهد ولی اتفاق دیگری نمی افتد و اگر دختر خانواده عملی انجام دهد، پسر بچه ممکن است عکس العمل نشان دهد و ممکن است نشان ندهد.